Najpierw było źle. Potem jeszcze gorzej. Miało być lepiej, ale nie wyszło. W końcu upadło i zostało sprzedane. Tak w największym skrócie można opisać historię janowskiej mleczarni. Nawet trudno się dziwić, że tak się stało. Mleczarnia nigdy nie była znaczącą firmą na miejscowym rynku pracy ani potentatem czy monopolistą ze swoimi produktami. Owszem, za schyłkowego PRL-u była ważna ponieważ w sklepach brakowało nie tylko kiełbasy ale również masła i sera. Po zmianie ustroju zaczęła podupadać. Szczególnie technologicznie. Konkurencja zrobiła swoje. Janowskie masło, chociaż dobre, było coraz mniej widoczne na sklepowych półkach, a przyzakładowy sklepik odwiedzali tylko stali bywalcy. Chwilę przed upadłością anonimowi czytelnicy skarżyli się do jednej z lubelskich gazet, że twaróg w sklepiku jest droższy niż w supermarkecie w Lublinie. A jaki miał być, skoro to była typowo rękodzielnicza produkcja? Ostatecznie stało się to, co było przez lata odciągane jak tłuste mleko. Upadłość. Przy tej okazji pojawiło się mnóstwo spekulacji i pytań – kto, dlaczego, komu i co dalej? Krążyła też plotka, że miasto chce odkupić budynek i plac. Wersje były dwie albo trzy – przebudować skrzyżowanie i zrobić rondo, oddać plac parafii, a budynek sprzedać lub wynająć, np. na gabinety lekarskie. Tymczasem pod koniec ubiegłego roku mleczarnię rzeczywiście sprzedano, ale z całym majątkiem, czyli zlewniami mleka to jest punktami na wsiach gdzie było ono skupowane. Za ile i kto naprawdę to kupił pewnie na razie się nie dowiemy. Pewne jest natomiast, że ci, którym Okręgowa Spółdzielnia Mleczarska zalegała z pieniędzmi już ich raczej nie zobaczą. W tym również Pani  Skarbnik miasta. A wszystko przez krowy. Nie dość, że jest ich coraz mniej to jeszcze wolały sprzedawać mleko konkurencji.

zn